Het eeuwige moeten
Het woordje “moeten”. Hoe vaak heb ik mezelf dat al niet horen zeggen of denken. Een onderwerp wat vaak ook met cliënten en kandidaten aan bod komt. We zijn duidelijk in een grote groep vertegenwoordigd. Gelukkig wordt een mens vaak wijzer door de jaren heen en heb ik het eeuwige moeten van mezelf wat kunnen loslaten en vervangen door vriendelijker woorden.
Onlangs werd ik er toch weer enorm mee geconfronteerd. Vol plezier en enthousiasme begon ik afgelopen september een hele leuke opleiding. Body & Mind Language bij Jos Dolstra. Prachtige aanvulling op mijn werk maar vooral ook voor mezelf. We zouden er veel in gaan bewegen en vooral ook dansen. Dat vind ik leuk en ik had er dan ook veel zin. In mijn agenda had ik al wel 11 februari - de dag van het theorie-examen- vrij gehouden.
De eerste module van twee dagen was enorm leuk. Ik was super energiek en had er veel lol in. Gedurende de maanden erop merkte ik toch dat het plezier begon af te nemen. We moesten (daar heb je het al) veel opdrachten thuis maken. De stof was interessant maar ik had allerlei redenen om het uit te stellen tot het laatste moment. Ik baalde, wat was er aan de hand? Het begon me energie te kosten maar ik deed het toch vooral omdat ik er zo veel plezier in had? Waar was dat gebleven? Mijn vriend begon zich ermee te bemoeien. “Het was toch leuk. Stop er dan gewoon mee!” Ai, daar zat het! Ik was mezelf aan het frustreren. Diep van binnen begon ik me zorgen te maken over het examen. Het was veel, en niet alleen dat, ik wilde het perse halen. Ik moest even flink aan de bak van mezelf. Ik had heel langzaam en onbewust mezelf op strenge wijze een doel gesteld. Er kwam onrust en spanning. Het plezier werd een stuk minder. Dat wilde (jawel , een ander woord) ik terug. Alleen het inzicht gaf me al rust en ik probeerde me niet meer te verbinden met het voor mij zo groot gemaakte einddoel.
Het lukte wonderwel. Ik wist weer waarom ik eraan was begonnen en ik voelde in mijn lijf dat het plezier begon toe te nemen. Ik werd relaxter en wonderlijk genoeg bleek ik de stof ook ineens makkelijker tot me te nemen.
11 februari naderde, ik had mijn best gedaan, dat wel, maar bij binnenkomst zat de hartslag toch nog even in de keel. Er werd om me heen driftig in de papieren gekeken en ik bleek zeker niet de enige te zijn die het moest halen van zichzelf.
We hebben het allemaal gehaald, met prachtige cijfers. Dat moest toch wel. Blij reed ik na een ingespannen dag weer naar huis. Op naar het tweede jaar. Ik heb er weer veel zin in. Nog geen idee wanneer ik dan het examen heb. Nu nog even niet aan denken….
Hilde Huisman